پاك ذات د چا چې هر فرمان، هر كار د حكمت والا دے.^[1]

د الله پاك د دې ښكلي نوم اَلْحَکِیْمُ نه معلومه شوه چې د الله پاك په هر كار كښې په زرګاؤ حكمتونه وي * الله پاك اسمان اوچت ساتلے دے * زمكه ئې د ښپو لاندې خوره كړي ده، دا د هغه حكمت دے * لمَر ئې تود كړے دے * د سپوږمئ رنړا ئې يخه ساتلي ده، دا د هغه حكمت دے * شپه ئې تِياره كړي ده * ورځ ئې روښانه كړي ده * څوك ئې مالدار او * څوك ئې غريب ساتلے دے * څوك تندرست دے * څوك بيمار دے * چا ته ئې سل كاله ژوند وركړے دے * څوك ئې په ځوانئ كښې مړ كړے دے * چا ته ځامن ورکوي * چا ته صرف لونړه وركوي * څوك بےاولاده ساتي، دا ټول د هغه حكمتونه دي، لِهٰذا د الله پاك د دې پاك نوم اَلْحَکِیْمُ معرفت دا دے چې بنده د زړه نه د دې خبرې يقين اوساتي چې که زما عقل پرې رسي او که نه، البته د الله پاك په هر كار كښې په زرګاؤ حكمتونه دي.

الله پاك چې څه كوي، ښه كوي

د مَكْتَبَةُ الْمَدِينه د 413 صفحو كتاب عُیُونُ الحکایات (حصہ:اول)، صفحہ:187 کښې ليك دي: د الله پاك يو نيك بنده په ځنګل كښې اوسيدلو، د هغه نيك انسان سره يو چرګ (يعنې بانګي)، يو خر او يو سپے وو، بانګي به سحر