گهٽين ۾ نڪتا، پاڻ ڏٺائون: هڪ گهر ۾ ڏيئو ٻري رهيو آهي، هڪ پوڙهي عورت سُٽ تيار ڪري رهي هئي ۽ ان سان گڏوگڏ مالِڪ جنّت، قاسِمِ نعمت صَلَّى اللّٰهُ عَلَيۡهِ واٰلِهٖ وَسَلَّمَ جي ياد ۾ نعتون پڙهي رهي هئي، ان جا شعرَ ٻڌائون ته حضرت عمر فاروقِ اعظم رَضِىَ اللهُ عَنْه به مصطفٰي جانِ رحمت صَلَّى اللّٰهُ عَلَيۡهِ واٰلِهٖ وَسَلَّمَ جي ياد ۾ تڙپڻ ۽ زارو قطار روئڻ لڳا، ^[1]ڪجھ روايتن ۾ اچي ٿو ته ان کان بعد پاڻ رَضِىَ اللهُ عَنْه  رسول جي وڇوڙي جي غم ۾ ڪيئي ڏينهن بيمار رهيا.^[2]

   مشهور صحابيءِ رسول حضرت خالِد بن وليد رَضِىَ اللهُ عَنْه جو مبارڪ معمول هو: پاڻ جڏهن سڄي ڏينهن جي ڪمن کان فارغ ٿي ڪري بستري تي سمهندا هئا ته سرڪارِ عالي وقار، مڪي مدني تاجدار صَلَّى اللّٰهُ عَلَيۡهِ واٰلِهٖ وَسَلَّمَ ۽ سندن صحابهءِ ڪرام رَضِىَ اللهُ عَنْهم جا نالا وٺي  ڪري انهن کي ياد ڪندا ۽ روئيندي روئيندي چوندا هئا: منهنجي دل انهن ئي جي ياد ۾ تڙپندي آهي پر هاءِ! جدائيءَ جون گهڙيون ڊگهيون ٿينديون پيون وڃن، پاڻ انهن حَسِين يادين ۾ گُم رهندا، سڏڪا ڀري   ڪري روئيندا هئا، آخرڪار انهيءَ حالت ۾ سمهي رهندا هئا.^[3]

سر ہو چوکھٹ پہ خَم، تاجدارِحرم                          یہ نِکل جائے دَم، تاجدارِ حرم!

یہ رہا میرا سَر، سینہ قلب و جگر                                رکھ  دو  آقا  قدم،  تاجدارِ حرم!

آئیے خواب میں ، قلبِ بے تاب میں               سَروَرِ   محترم،   تاجدارِ  حرم!^[4]

  ڪاش! اسان کي به اهڙو عشق نصيب ٿي وڃي، ڪاش! اسان به راتين جو اٿي اٿي ڪري يادِ مصطفٰي صَلَّى اللّٰهُ عَلَيۡهِ واٰلِهٖ وَسَلَّمَ ۾ روئيندا ڪريون، ڪاش! مديني جي