Book Name:Ghous e Pak Kay Iman Afroz Bayanaat
وهي ئې، رَټي ئې بلکه بعضې وخت داسې هم وائي چې لاړ شه! کار مار کوه! لوستل ستا د وَس خبره نه ده.
خو قربان شم! حُضُور غوثِ پاك شيخ عبد القادر جيلاني رَحْمَةُ اللهِ عَلَيْه خپل د کمزوري ذهن شاګرد د مدرسې نه نه اوباسي، هغوئي ته پته ده چې که دا اولولي نو څه لوئے عالِم ترې نه نه جوړيږي، د ده په ذريعه به عِلمِ دين نه خوريږي بلکه دا خو د عالمِ دين جوړيدو نه مخکښې د دُنيا نه رخصتيږي، د دې باوجود هغوئي ورسره خواري کوي، سخته تيروي او هغه ته سبق زده کوي چې دا د عِلمِ دين سره پيوست وي، مدرسې ته راځي چې د علمِ دين کوم فضائل دي هغه د نورو کارونو نه [ډير اعلٰي] دي.
منہ لگاتا نہیں دُنیا میں جسے کوئی بھی بالیقیں اس کے طرفدار ہیں غوثِ اعظم
کھوٹے سکّے جہاں چل جاتے ہیں وہ ہے بغداد واں نِکمّوں کے خریدار ہیں غوثِ اعظم
ہو کرم! حُسنِ عمل آہ! نہیں ہے کوئی نہ وظائف ہیں نہ اذکار ہیں غوثِ اعظم[1]
سُبْحٰنَ اللّٰہ! دا د اُمَّت د اِصلاح درد، د خيرخواهئ جذبه، د نورو د ښيګړې د سوچ عادت کاش! چې زمونږه هم نصيب شي.
په 545 سن هجرئ، د رمضان المُبارک مياشت وه، 7 تاريخ وو، د ګل شريف په شپه د ماسخُتن لمَانځه نه پس حُضور غوثِ اعظم شيخ عبدُ القادر