جي عمر ۾ بغداد شريف تشريف کڻي ويا. (سیر الاقطاب،ص۱۵۹)  ڇو ته بغداد ئي انهن ڏينهن ۾ علمي ۽ سياسي اعتبار سان مسلمانن جو مرڪز هو۔ جيئن

عِلمِ دين حاصل ڪرڻ ڏانهن اشارو

      شيخ محمد بن قائداَلاَوَاني رَحْمَةُ الله تَعَالىٰ عَلَيه فرمائن ٿا ته هڪ ڀيري مان غوثِ صمداني، شيخ عبدُالقادر جيلاني رَحْمَةُ الله تَعَالىٰ عَلَيه جي بارگاھ ۾ حاضر هئس، مون پاڻ......... کان مختلف معاملن جي باري ۾ سوال ڪيا، انهن مان هڪ سوال هي به هو ته حُضُور! اوهان پنهنجي معاملن جو بُنياد ڪهڙي شيء تي رکيو آهي؟ پاڻ رَحْمَةُ الله تَعَالىٰ عَلَيه ارشاد فرمايو: ته مون پنهنجن معاملن جو بُنياد صِدق ۽ سچّائي تي رکيو آهي، مون ڪڏهن به ڪوڙ ۽ غلط بياني کان ڪم ناهي ورتو، ننڍپڻ ۾ جڏهن مان مدرسي ۾ پڙھندو هئس، ان وقت به ڪوڙ نه ڳالهايو، پوءِ فرمايائون: مون هڪ ڏينهن حج جي ڏينهن ۾ جنگل ڏانهن ويس، مان هڪ ڍڳي (Bull) جي پويان پويان هلي رهيو هئس ته اوچتو ان ڍڳي (Bull) مون ڏانهن ڏسي چيو: يا عَبْدَالْقَادِرِ مَالِھٰذَا خُلِقْتَ يعني اي عبدُالقادر! توهان کي هن قسم جي ڪمن جي لاءِ ته پيدا ناهي ڪيو ويو، مان گھٻرائجي گھر آيس ۽ پنهنجي گھر جي ڇت تي چڙھي ويس، ڇا ٿو ڏسان ته ميدانِ عرفات ۾ ماڻهو بيٺا آهن، ان کان بعد آئون پنهنجي امڙ سائيڻ جي خدمت ۾ حاضر ٿي عرض ڪيو، اوهان مون کي راھِ خدا عَزَّوَجَلَّ جي لاءِ وَقف ڪري ڇڏيو ۽ مون کي بغداد وڃڻ جي اجازت عطا ڪيو ته جيئن مان اتي وڃي عِلمِ دين حاصل ڪيان،والده ماجدهرَحْمَةُ الله تَعَالىٰ عَلَيهَا مون کان ان جو سبب پڇيو ته مون ڍڳي (Bull) وارو واقعو عرض ڪيو، ان تي انهن جي اکين ۾ لڙڪ اچي ويا ۽ هوء 80 دِينار جيڪي منهنجي والدِ ماجد جي وراثت هئا مون وٽ کڻي آيون، مون انهن کان 40 دِينار ورتا ۽ 40 دِينار پنهنجي ڀاءُ سَيّد ابو احمد جيلاني جي لاءِ ڇڏيا، والده ماجده منهنجي چاليھ (40) دِينار منهنجي گُدڙي (يعني گھڻيون چتيون لڳل مخصوص قسم جي جُبّي)