دير گذري هئي جو هڪ عجمي (يعني غيرِ عربي) نوجوان ماني ۽ ڀُڳل گوشت کڻي مسجد ۾ داخل ٿيو ۽ کائڻ لڳو، پاڻ رَحْمَةُ الله تَعَالىٰ عَلَيه فرمائن ٿا ان جي هر گرھ تي بک جي شِدّت سبب منهنجو وات کلي ويندو هو، پر مون پنهنجي نفس کي ان حرڪت تي ملامت ڪئي، ايتري ۾ ان مون ڏانهن نهاريو ۽ کاڌو کڻي مون کي پيش ڪيو، ان مون کان پڇيو ته اوهان ڪٿي جا رهڻ وارا آهيو ۽ ڇا ڪندا آهيو؟ مون ٻڌايو ته جِيلان ۾ رهان ٿو ۽ هتي علمِ دين حاصل ڪندوآهيان ۔ ان مون کان پڇيو: ڇا اوهان جيلان سان تعلق رکندڙ عبدُالقادر نالي ڪنهن نوجوان کي سڃاڻو ٿا؟ مون چيو ته اهو مان آهيان، اهو ٻڌي هو بي چين ٿي ويو ۽ مون سان معذرت ڪندي چوڻ لڳو ته اوهان جي والده محترمه منهنجي هٿان اوهان جي لاءِ اٺ (8) دِينار موڪليا هئا جڏهن آئون بغداد آيس، ان وقت مون وٽ پنهنجو ذاتي خرچ موجود هو، پر اوهان کي ڳولهيندي ايترا ڏينهن گُذري ويا جو مون وٽ منهنجو ذاتي خرچ ختم ٿي ويو، مون کي بک ڪٽيندي اڄ ٽيو ڏينهن هو، مجبور ٿي اوهان جي امانت مان هڪ وقت جي کائڻ جي لاءِ ماني ۽ هي گوشت وٺي آيو آهيان، هاڻي اوهان خُوشي سان هي کاڌو کائو، ڇوته هي سڀ ڪجھ حقيقت ۾ اوهان جو ئي آهي، هاڻي اوهان منهنجا نه بلڪه مان اوهان جو مهمان آهيان، پاڻ رَحْمَةُ الله تَعَالىٰ عَلَيه فرمائن ٿا ته مون ان کي تسلّي ڏني ۽ ان کي هن ڳالھ تي پنهنجي رضامندي ظاهر ڪئي، جڏهن اسان کاڌو کائي فارغ ٿياسين ته مون باقي کاڌو ۽ ڪجھ مال ان کي ڏئي موڪلايو۔ (قلائد الجواہر ص۹ملخصاً)