ٿيڻ يقيناً ناداني آهي۔ ياد رکو! اسان جي نجات انهيء ۾ آهي ته اسان رَبِّ ڪائنات عَزَّ وَجَلَّ ۽ ان جي پياري حبيب صَلَّى اللهُ تَعَالٰى عَلَيْهِ وَاٰلِهٖ وَسَلَّم جي اَحڪامن تي عمل ڪندي پنهنجي لاءِ نيڪين جو ذَخيرو گڏ ڪيون ۽ گُناهن جي اِرتڪاب کان پرهيز ڪيون۔ ان عظيم مَقصد ۾ ڪاميابي حاصل ڪرڻ جي لاءِ دل ۾ خوفِ خدا جو هئڻ به بي حد ضروري آهي ۔ ڇوته جيستائين اها نعمت حاصل نه ٿئي گُناهن کان فرار ۽ نيڪين کان پيار تقريباً ناممڪن آهي۔ اسان جي غوثِ پاڪ
رَضِى الله تَعَالٰي عَنْه ڪثرت سان الله عَزَّ وَجَلَّ جي عبادت ۽ رِياضت ڪرڻ جي باوجود ڪيتري قدر خوفِ خدا رکڻ وارا هئا۔ اچو! هن باري ۾ ٻڌون ٿا، جيئن

حضرت سَيدُنا شيخ سَعدِي شِيرازِي رَحْمَةُ الله تَعَالٰى عَلَيه فرمائن ٿا ته ”مسجدُ الحرام ۾ ڪجھ ماڻهو ڪعبةُ الله شريف جي ويجھو عبادت ۾ مصروف هئا۔ اوچتو اُنهن هڪ شخص کي ڏٺو ته ڪعبي جي ديوار سان چمٽيون زاروقطار روئي رهيو آهي ۽ ان جي چپن تي اها دُعا جاري آهي، ”اي الله عَزَّوَجَلَّ! جيڪڏهن منهنجا عمل تنهنجي بارگاھ جي لائق نه آهن ته قيامت جي ڏينهن مون کي انڌو اٿارجان۔“ ماڻهن کي اها عجيب ۽ غريب دُعا ٻڌي وڏو تَعَجُّب ٿيو، پوءِ اُنهن دُعا گھرڻ واري کان پڇيو، ”اي شيخ! اسان ته قيامت ۾ عافيت جا طلب گار آهيون ۽ اوهان انڌو اٿارڻ جي دُعا ڪري رهيا آهيو، ان ۾ ڪهڙو راز آهي؟“ ان شخص روئيندي جواب ڏنو،“ منهنجو مطلب هي آهي ته جيڪڏهن منهنجا عمل الله عَزَّوَجَلَّ جي بارگاھ جي لائق نه آهن ته مان قيامت ۾ انڌو اٿاريو وڃڻ پسند ڪيان ٿو ته مون کي ماڻهن جي سامهون شرمسار نه ٿيڻو پوي۔“ اهي سڀ هي عارفاڻو جواب ٻڌي بي حد متاثر ٿيا پر پنهنجي مُخاطب کي سڃاڻيندا نه هئا، ان ڪري پڇيو، ”اي شيخ! اوهان ڪير آهيو؟“ ان جواب ڏنو: ”مان عبدُالقادر جيلاني آهيان۔“ (خوفِ خدا،ص ۱۱۹،گلستان ِ سعدي،ص۴۵ )

مٺا مٺا اسلامي ڀائرو!   اوهان ڏٺو ته حُضُورغوثِ اعظم دستگير رَضِى الله تَعَالٰي عَنْه الله