Book Name:Darbar Khwaja Mein Badshahon Ki Hazriyan
خواجۂ ہند وہ دربار ہے اعلیٰ تیرا کبھی محروم نہیں مانگنے والا تیرا
پھر مجھے اپنا دَرِ پاک دِکھا دو! آنکھیں پُر نور ہوں پھر دیکھ کر جلوہ تیرا([1])
صَـــلُّـــوْا عَـــلَـی الْــحَـــبِــيْــب! صَـلَّـی اللهُ تَعالٰـی عَلـٰی مُـحَـمَّد
خوږو او محترمو اسلامي وروڼو! زمونږه خوږ خواجه غريب نواز رَحْمَةُ اللهِ عَلَيْه سلطانُ الـهِند دے، د هغوئي د دنيا نه د پردې فرمائيلو صدئ تيرې شوې دي خو اوس هم د هغوئي په دربارِ عالي کښې د خلقو ګَڼه ګُوڼه وي. که مالدار وي او که غريب، که بادشاه وي او که فقير، د هغوئي مزار ته په شوق سره حاضري کوي او د زړۀ مرادونه حاصلوي. د خواجه غريب نواز رَحْمَةُ اللهِ عَلَيْه مزار مبارک هغه اوچته بارګاه ده، چرته چې د بادشاهانو سرونه هم ټيټيږي.
[چې درنې درنې شَملې ورته ټيټيږي په شليدلو ګريوانونو کښې څه چل شته]
خواجۂ خواجگاں! غریب نواز ، غریب نواز قبلۂ عارِفاں! غریب نواز ، غریب نواز
مُرشِدِ ناقِصاں! غریب نواز ، غریب نواز رہبرِ کامِلاں! غریب نواز ، غریب نواز
ہادیِ گمرہاں! غریب نواز ، غریب نواز مُصْلحِ عاصیاں! غریب نواز ، غریب نواز
د خواجه په دربار کښې د بادشاهانو حاضريانې
* په سِيَرُ الاَقطاب کښې دي: يوه ورځ خواجه غريب نواز رَحْمَةُ اللهِ عَلَيْه د شيخ اَوحَد کِرماني رَحْمَةُ اللهِ عَلَيْه او شيخ شِهابُ الدِّين سُهروردي رَحْمَةُ اللهِ عَلَيْه سره ناست وو چې يو هلک غشے او لينده اخستي په هغه ځائے تيريدلو ، هغه يـې چې اوليدو نو حضور غريب نواز رَحْمَةُ اللهِ عَلَيْه اوفرمائيل: دا ماشوم به د دهلي بادشاه جوړيږي، آخر هم هغه اوشو، په لږه موده کښې