اِذَا  الشَّمْسُ کُوِّرَتْ ۪ۙ(۱) وَ  اِذَا  النُّجُوْمُ  انْکَدَرَتْ ۪ۙ(۲)وَ  اِذَا  الْجِبَالُ سُیِّرَتْ ۪ۙ(۳)

ترجمو ڪنزالعرفان: ۽ جڏهن سج کي ويڙهيو ويندو. ۽ جڏهن تارا ڪري پوندا.  ۽ جڏهن جبل هَلايا ويندا. (سيپارو: 30، التڪوير: 1 کان 3)

   هنن آيتن کي ٻڌي ڪري اهو شخص روئڻ لڳو، جڏهن مان الله پاڪ جي هن فرمان تي پهتس:

وَ  اِذَا الصُّحُفُ نُشِرَتْ (ۙ۱۰)

ترجمو ڪنزالعرفان: ۽ جڏهن نامهءِ اعمال کوليا ويندا. (سيپارو: 30، التڪوير: 10)

   ته اهو چوڻ لڳو: اي ٻانهي! مان توکي الله پاڪ جي رضا جي لاءِ آزاد ڪريان ٿو، هن شراب کي هاري ڇڏ! پوءِ ان مون کي ويجهو سڏيو ۽ چوڻ لڳو: منهنجا ڀاءُ! تون ڇا تو چئين؟ ڇا الله پاڪ منهنجي توبھ قبول فرمائيندو؟ مون جواب ۾ هيءَ آيت پڙهي:

اِنَّ اللّٰہَ یُحِبُّ التَّوَّابِیْنَ  وَ یُحِبُّ الْمُتَطَہِّرِیْنَ (۲۲۲)

 ترجمو ڪنزالعرفان: بيشڪ الله گهڻي توبھ ڪرڻ وارن سان محبت فرمائيندو آهي ۽ خوب صاف سٿرو رهڻ وارن کي پسند فرمائيندو آهي. (سيپارو: 2، البقرة: 222)

    (هي ٻڌي ڪري ان توبھ ڪري ورتي).^[1]

محبّت میں اپنی گُما یاالٰہی!                                                                                                             نہ پاؤں میں اپنا پتا یاالٰہی!

رہوں مَست وبے خُود میں تیری وِلا میں                                         پِلا جَام ایسا پِلا یاالٰہی!