Book Name:Mein Nisaar Tere Kalam Par
دا چې هٰغه کلام به د رَبّ مقدس قرآن وي دويم صورت دا چې هغې ته به حديث وئيلے شي او دا دواړه هُم د الله پاک د طرف نه وَحی ده۔ قرآن ته وحي جَلِی وائي، د دې پۀ نـمونځ کښې تلاوت کولے شي۔ حديثِ پاک ته وَحی خفی وئيلے شي، د دې پۀ نـمونځ کښې تلاوت نه کيږي۔ ([1])
وَ مَا یَنْطِقُ عَنِ الْهَوٰى سے ہے روشن زبانِ مقدَّس پہ حق بولتا ہے
خوږو او محترمو اِسلامي وروڼو! د قرآن د دې آيتونو نه معلومه شوه چې خوږ محبوب صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَاٰلِهٖ وَسَلَّم کله هم شونډې مبارکې پرانزي، ژبې مبارکې له حرکت ورکوي نو پۀ دې کښې د نفس د خواهش لږه شان حصه هم نه وي شامله۔
اعلیٰ حضرت، امامِ اهلِسُنَّت امام احمد رضا خان رَحْمَةُ اللهِ عَلَيْه فرمائي:
وہ دہن جس کی ہر بات وَحْی خُدا چشمۂ عِلْم و حِکْمَت پہ لاکھوں سلام
وضاحت: د هغوئي د مبارکې خُلې نه وتلې هره خبره د الله پاک وحي وي، ستاسو خُله مبارکه کومه چې د علم او حکمت چينه ده پۀ هغې دې پۀ لکونو سلامونه وي۔
د مشهور صحابئ رسول حضرت اَنس بن مالِک رَضِىَ اللهُ عَـنْهُ کشر ورور وو: حضرت اَبُو عُمَير رَضِىَ اللهُ عَـنْهُ۔ دا وړوکے ماشوم وو او يوه مرغۍ يـې ساتلې وه، د هغې سره به يـې لوبې کولې، يوه ورځ خوږ آقا و مولا، مکي مَدَني مصطفٰے صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَاٰلِهٖ وَسَلَّم د هغوئي کور ته تشريف يوړلو، څۀ ګوري چې حضرت اَبُو عُمَير رَضِىَ اللهُ عَـنْهُ غمژن ناست دے۔