Book Name:Qaroon Ko Naseehat
زاروقطار روئي رهيا آهن، خليفي کي اطلاع ڏني وئي، ان پاڻ رَحۡمَةُ اللهِ عَلَيۡه کي سڏي ڪري پڇيو: اي ابو حَفۡص(عمر بن عبدالعزيز)! اوهان ڇو روئي رهيا آهيو؟ حضرت عمر بن عبدالعزيز رَحۡمَةُ اللهِ عَلَيۡه فڪرِ آخرت سان ڀريل، سبق آموز جواب ڏنو، فرمايائون: مون کي قيامت جو ڏينهن ياد اچي ويو.
ڏسو! (اوهان سڀني خيما پهريائين موڪلي ڇڏيا هئا، اوهان ايندي ئي پنهنجي پنهنجي خيمي ۾ هليا ويا پر) مون گهران ڪا شيءِ اڳتي نه موڪلي هئي، انهي ڪري مون کي هتي ڪجھ نه مليو، قيامت جي ڏينهن به اهائي حالت هوندي، جنهن جيڪو اڳتي موڪليو هوندو، ان کي اهو ئي ڪجھ ملندو.[1] .
ہائے حُسنِ عمل نہیں پلّے حَشْر میں میرا ہو گا کیا یَارَبّ!
آہ! طُغیانیاں گناہوں کی پار نیّا مِری لگا یارَبّ!
گرمی حَشْر، پیاس کی شِدَّت جامِ کوثَر مجھے پِلا یارَبّ!
خوف دوزخ کا آہ! رحمت ہو خاکِ طیبہ کا واسطہ یارَبّ!
میرا نازُک بدن جہنّم سے از طفیلِ رضا بچا یارَبّ!
کر دے جنّت میں تُو جَوار اُن کا اپنے عطّار کو عطا یارَبّ!([2])
صَلُّوْا عَلَی الْحَبِیْب! صَلَّی اللہُ عَلٰی مُحَمَّد
پيارا اسلامي ڀائرو! واقعي عبرت جي ڳالھ آهي، جيڪڏهن اسان پنهنجو سڀ ڪجھ دنيا ٺاهڻ جي لاءِ خرچ ڪندا رهياسين، آخرت جي لاءِ ڪجھ به اڳتي نه موڪليو ته دنيا ته عنقريب ختم ٿي ويندي، اسان به فنا ٿي وينداسين، پوءِ آخرت ۾ اسان جو ڪجھ نه هوندو، تڏهن اسان ڇا ڪنداسين؟ پوءِ بس حسرت سان اهوئي پڪارينداسين: