اللہ اَکْبَر! د مرګ ياد چې د يوې لحظې د پاره د زړه نه لرې شي نو زړه خرابيږي، مونږ ته خو هډو مرګ ياديږي هم نه، که ياديږي راته هم نو کله نا کله هغه هم د يوې لحظې د پاره۔ آه! زمونږه د زړونو حال به څه وي۔۔۔!!

لاؤں وہ اشک کہاں سے جو سیاہی دھو دیں           گندگی میں مرا دِل حد سے بڑھاجاتا ہے

عارضی آفتِ دُنیا سے تو ڈرتا ہے دِل                 ہائے بےخوف عذابوں سے ہوا جاتا ہے^([1])

هر څيز فاني دے

د صحابي اِبنِ صحابي حضرت عبد الله بن عمر رَضِىَ اللهُ عَـنْهُ عادت مبارک وو، چې کله به هغوئي په خپل زړه کښې د نرمئ زياتے غوښتلو نو د وران شوؤ کورونو طرف ته به تللو، د هغه [کورونو] په دروازو باندې به اودريدلو وئيل به ئې: اَیْنَ اَہْلُکَ! يعنې اے وران کوره۔۔۔!! په تا کښې اوسيدونکي چرته لاړل؟ بيا به ئې هم پخپله په جواب کښې فرمائيل: الله پاک به هميشه باقي وي، نور هر څيز فاني دے۔ ^([2])

جب اس بزم سے اٹھ گئے دوست اکثر               اور اٹھتے چلے جا رہے ہیں برابر

یہ ہر وَقْت پیشِ نَظَر جب ہے مَنْظَر                       یہاں پر تِرا دل بہلتا ہے کیوں کر

جگہ جی لگانے کی دنیا نہیں ہے                            یہ عبرت کی جا ہے تماشا نہیں ہے

عقل مند څوک۔۔۔؟ 

خوږو او محترمو اسلامي ورونړو! کاش! چې مونږه مرګ يادولو والا جوړ شو، حضرت عبد الله بن عمر رَضِىَ اللهُ عَـنْهُ فرمائي: يو ځل په بارګاهِ رسالت کښې عرض اوکړے شو: کوم