ايمان دولت موجود دے، د هغۀ د وړې نه وړه نيکي، د غټې نه غټه نيکي به اِنْ شَآءَ اللہُ الْکَرِیم! قبوله هم شي او جنَّت ته به د تللو ذريعه هم جوړه شي.

اِنَّ اللّٰهَ لَا یَغْفِرُ اَنْ یُّشْرَكَ بِهٖ وَ یَغْفِرُ مَا دُوْنَ ذٰلِكَ لِمَنْ یَّشَآءُۚ- (پارہ:5، سورۂ نساء:48)

                                                                                                                                                                                                                                            ترجمهٴ کنزُ العِرفان: بے شکه الله دا خبره نۀ بخښي چې د هغۀ سره شِرک وکړے شي  او د دې نه لاندې چې څۀ هُم دي چا له چې اُوغواړي معاف به يـې کړي

ایماں پہ رَبّ رحمت، دیدے تُو استقامت

دیتا   ہوں    واسطہ    میں    تجھ    کو    ترے    نبی   کا^([1])

ښې عقيدے اختيارول هم ضروري دي

خوږو او محترمو اِسلامي وروڼو! دلته دا خبره هم ياد ساتئ چې يقيناً دار او مدار پۀ ايمان باندې دے خو ايمان صرف د کلمې وئيلو نوم نۀ دے بلکې اِيمان د ټولو اِسلامي عقيدو د زړۀ نه د منلو نوم دے. پۀ قرآنِ پاک کښې دي:

وَ اِنِّیْ لَغَفَّارٌ لِّمَنْ تَابَ وَ اٰمَنَ وَ عَمِلَ صَالِحًا ثُمَّ اهْتَدٰى(۸۲) (پارہ:16، سورۂ طہ:82)

ترجمهٴ کنزُ العِرفان: او بے شکه زۀ هٰغه انسان لره ډير بخښونکے يم چا چې توبه وکړه او ايمان يـې راوړو او نيک عمل يـې وکړو بيا پۀ هدايت اوسيدلو.

دلته د بخښنې د پاره د دريو خبرو ذِکر دے: (1): ایمان (2): نیک اَعمال (3): پۀ هدایت باندې پاتې کيدل. يعنې پۀ چا کښې چې دا درې واړه خبرې وي نو الله پاک هغۀ بخښي. اوس پۀ هدايت باندې د پاتې کيدو څۀ مطلب دے: حضرت سعيد بن جبير رَحْمَةُ اللهِ عَلَيْه د دې پۀ تفسير کښې فرمائي: اِسْتِقَامَ لِفِرْقَۃِ الْسُّنَۃِ وَ الْجَمَاعَۃِ (يعنې څوک چې ايمان راوړي، نيک اعمال وکړي، بيا د دې سره سره) د اهلِسُنَّت و الجماعت پۀ عقائدو باندې