Book Name:Maut Ka Akhri Qasid
بن عبد العزيز رَحْمَةُ اللهِ عَلَيْه سترګو ته کپړه اونيوله او په ژړا شو او د ممبر نه لاندې راکوز شو۔ ([1])
قبر میں آہ! گُھپ اندھیرا ہے روشنی ہو پئے رضا یارَبّ!
سانپ لپٹیں نہ میرے لاشے سے قبر میں کچھ نہ دے سزا یارَبّ!
نورِ احمد سے قبر روشن ہو وَحشَتِ قبر سے بچا یارَبّ!([2])
اے عاشقانِ رَسُول! دا حقيقت دے، مونږ ته په وراثت کښې ميلاؤ شوے مال د عيش او عشرت سامان نه دے، دا يو عبرت او نصيحت دے۔ نن ځلمي بچي د پلار د مړ کيدو نه پس د وراثت په مال باندې جګړې کوي او کله چې ورته وراثت ميلاؤ شي نو په زړه کښې خوشحاله شي، عيش عشرت پرې کولے شي خو آه! لکه څنګه چې والِد صاحب د خپل ژوند ګټه وَټه، ټول دولت، جائيداد، ګاډي بنګله وغيره ټول هر څه پريښودل او د قبر کندې ته اورسيدو، دغه شان به وارثان هم يوه ورځ هر څه دلته پريږدي او د مرګ په خوب به اوده کيږي، دوئي به هم په خاورو کښې ښخولے شي۔ په شُعَبُ الاِيمَان کښې دي: يو ځلمے وو، هغه ته په وراثت کښې يو کور ميلاؤ شو، هغه بيا د کور مضبوط جوړولو اراده اوکړه، هم دغسې کور اوغورځولے شو، د نوي سر نه د کور په جوړولو لاس پورې کړے شول، هغه وخت د هغه پلار يا نيکه بابا د هغه په خوب کښې راغلے او ورته ئې اووئيل:
اِنْ كُنْتَ تَطْمَعُ فِي الْحَيَاةِ فَقَدْ تَرَى اَرْبَابَ دَارِكَ سَاكِنِي الْاَمْوَاتِ